Vanmiddag hoorden we via de tv dat Saddam eindelijk gepakt is. Goh ik dacht eigenlijk dat het een soort ver-van-mijn-bed-sjoo was maar toen ik die beelden zag deed het toch meer met me dan ik dacht.
Ik zag mensen die hun emoties lieten gaan bij de persconferentie. Duidelijk was welke spanningen zich lieten gaan bij het horen van dit nieuws.
Zelf zat ik een beetje in tweestrijd. Hopende dat ze ook echt de juiste man gegrepen hadden. Waarom liet ie zich anders zo makkelijk pakken nu? Maar goed, heb je die kelder al eens gezien? Pfff daar wordt je niet vrolijk van, dus ik begrijp dat ook weer.
En tja, ze kunnen het toch niet maken om vroegtijdig te melden dat ze Saddam te pakken hebben terwijl ze het nog niet voor zoveel procent zeker wisten?
Ik vind het waanzinnig nieuws. Mooi hoor. En het leuke is dat we nu een historisch feit meemaken. iets dat kinderen later bij geschiedenislessen in hun hoofden moeten prenten.
Ik ga het vieren. Ik laat iemand meedelen in mijn vreugde! Ik ga de pizzeria opbellen!
