Het was weer zover…

Het stond al twee weken aangekondigd maar gisteravond was het dan zover; Brace (wie? BRACE!) was in tha house. Nou ja, niet hier maar bij de M-markt (even zo…straks krijg ik de reclamecommissie nog op mijn dak).

Jawel…het was weer eens zover. Begint eentonig te worden he? Maar goed, beloofd is beloofd dus pa en ma mochten weer met de kids op stap. Dit keer hoefden we niet te smeken of te dreigen met computerstraf, Mies stond al klaar bij de voordeur (bel de krant!) Haar haren zorgvuldig gekamd want o ze zou eens met hem op de foto kunnen zeg! In haar portemewattes rinkelden wat bij elkaar geschraapte euromunten. Want wanneer Brace himself zou signeren moest ze natuurlijk wel een cd-single hebben!

In tegenstelling tot het concert van Djumbo was het nou druk. Opgedirkte pubermeiden die hysterische gilletjes lieten horen. Typisch was nu ook dat de meerderheid van de mannelijke toeschouwers lichamelijke mankementen hadden. Aan het benenwerk wel te verstaan. Tijdens het lopen veerden ze zo door hun knieën dat het er op leek dat ze hun kruis zouden schuren aan de vloer terwijl het goud om hun nek op de maat van hun passen meehobbelde. Dit ging gepaard met een blik waar je de kriebels van kreeg. Zogenaamd stoer maar eigenlijk ontzettend lachwekkend.

Op de eerste tonen van de muziek begon de massa te bewegen en ging men helemaal op in de muziek. In de lucht hingen ontelbaar veel mobieltjes om foto’s te knippen van hun held. Na vier nummers was het weer zover…de kas moest gespekt worden en Brace zocht een plaats aan de signeertafel. Binnen een mum van tijd braken er ruzies uit in de zaak. Ik vond het beangstigend. Zoveel beveiligingsmensen waren er niet en zeker niet om op tijd er bij te zijn. Ik hield mijn kids dus goed in de gaten. Zou ik ze grijpen en vertrekken? Maar gelukkig werd het stil al verdween de grimmige sfeer niet.

Terwijl Stef en Mies het podium opkwamen om een handtekening te bemachtigen, vond ik weer een plaats vooraan bij de hekken en zorgde ervoor dat ze thuis nog eens lekker konden nagenieten van die gekleurde pixels. Bij de kassa stuurde een moeder van een klasgenootje haar dochter naar de infobalie om te vragen of ze een aanplakbiljet mocht hebben. Terwijl zij stond te wachten op antwoord (want het meisje moest toestemming vragen aan haar baas en hij op zijn beurt weer aan zijn baas) vroeg ik het aan de caissière. Die aarzelde een tel maar zei dat het goed was. Andere fans zagen dat en al snel volgden ze ons voorbeeld. Binnen een mum van tijd waren alle biljetten van eigenaar veranderd.

Dolgelukkig gooide Mies onderweg haar armen om me heen.

Werd ik daar toch zo maar emBRACEd