Waarschuwing wegens ander soort logje*: Opgepast! *reikt doos Kleenex aan*
“Niet verdrietig zijn” zei mijn moeder tegen mij toen ze me vertelde dat een vreselijke ziekte bezit van haar lichaam genomen had. Zo was ze, ze vond het erger dat ik, haar meisje, verdrietig zou worden terwijl zij zelf moest zien te dealen met chemo’s en van al dat akeligs.
De laatste twee weken van haar leven ben ik heel veel bij haar geweest. Ze was zwak, zeer zwak. Veel beweging zat niet meer in haar. Geen idee wat ze nog merkte of hoorde. Ik deed maar wat, als ze iets hiervan zou oppikken zou dat mooi meegenomen zijn.
Op mijn verjaardag gingen we, zoals de dagen daarvoor, naar huis. Voor het vertrek nam ik zoals altijd afscheid. Een vreemde klank kwam uit haar keel, meer dan dat ik die dagen gehoord had. Net alsof je je keel schraapt om daarna iets te willen zeggen. De spieren op haar magere handen zag ik een beetje vertrekken zoals je dat ziet wanneer je iets met je hand op wil pakken of wil zwaaien. Ik heb het niet meer kunnen vragen, een antwoord had ik toch niet meer gekregen.
Terwijl wij op weg naar huis waren is ze gestorven, op 54-jarige leeftijd. Ze heeft het volgehouden om bij mijn verjaardag te kunnen zijn zoals een moeder dat graag wil.
Ik weet dat het moeilijk is voor mijn vader om ieder jaar op die dag bij mij te zijn. Omdat het zo dubbel is; een jarige dochter maar ook het gemis: feest én verdriet. Het klinkt raar maar ik heb dat niet. Natuurlijk mis ik mijn moesje. Natuurlijk vind ik het verdrietig dat ze er niet meer is, ook al is het tien jaar geleden. Maar dat vind ik ook op 29 september of 1 oktober.
Ik vind het alleen zo bijzonder dat ze in staat was de boel te rekken zodat ze er bij was
NB; Overigens is dit een familietraditiekwaal. De vader van mijn moeder stierf op de verjaardag van zijn zoon. Als ik dit voort wil zetten moet ik kiezen; 4 augustus of 14 september ;-).
*Ja, dat is schrikken he; Emmelinda heeft ook een serieuze achterkant. Het kan immers niet iedere dag feest zijn. O wacht. Vandaag wél *strooit feesttoeter en blaast confetti*.
~*Watzegjemenou?*~ 
Ik begrijp je vader wel, voor mij blijft de sterfdag van Ed ook altijd een beetje anders dan andere dagen. Dan denk ik er toch extra aan! Maar aan de andere kant is het heel mooi omdat zij die dag belangrijk genoeg vond om alle wilskracht die zij had in de strijd te gooien! Dat maakt de gedachte aan je moeder tegelijk ook heel mooi! Na verloop van tijd zijn het ook vaak juist de mooie dingen die een dierbare herinnering vormen en de nare dingen vervagen, die herinneringen zijn er nog wel, maar de mooie zijn meestal nadrukkelijker aanwezig! Voor je vader is het natuurlijk ook anders omdat hij alleen achter bleef en jij je gezin hebt!
In elk geval wil ik je feliciteren (had ik al gedaan, maar hier mag het ook nog wel een keer!!!) en voor je vader ook sterkte, want het blijft een vreemde dag!
Dit verhaal pakt mij extra omdat ik in mijn omgeving een paar mensen in een soortgelijke situatie heb. Een neef (waar ik overigens niet heel veel contact mee heb) wilde beslist zijn 70ste verjaardag nog meemaken (een dag na de reünie, als het net niet gered had zouden er veel minder mensen op de reünie geweest zijn! Misschien niet heel belangrijk, niet in verhouding tot een mensenleven, maar toch…) Ook wilde hij zijn verhuizing nog meemaken, zijn nieuwe huis was bijna klaar en donderdag hebben de kinderen met man en macht de belangrijkste spullen overgebracht. Neef en vrouw konden zelf niks doen. Ik ben bang dat het nu niet lang meer duurt. En een collega van het zwembad gaat het ook niet goed mee, net zo oud als ik en zij was er altijd als ik zwem, dan samen kletsen en vooral samen lachen en samen huilen. Vorige week ging het heel slecht, naast de uitgezaaide kanker kreeg zij diabetes, trombose een schimmel in haar mond waardoor zij niet kon eten en nauwelijks praten en ook nog even een klaplong. Haar man zet steeds op facebook hoe het gaat, daar ben ik heel blij mee. Ik ben dus heel erg bezig met ziek zijn en sterven.
Ik heb ook getwijfeld om deze log te plaatsen omdat het voor andere mensen ook weer gevoelens kan oproepen. Maar ja, die hebben ze zonder deze log ook wel. Voor mij is het een bijzonder verhaal en dan hoort deze ook bij mijn verzameling ;-). Ja, je hebt helemaal gelijk, ik begrijp de kant van mijn vader ook heel goed (maar dan werd de log zo lang als ik dat ook nog zou beschrijven hihi). Dat is ook zoiets moeilijks, voor mij, naar hem toe. Omdat ik het leven voor hem heel anders ingevuld zou hebben. Maar ja, daar doe je niks aan. Helaas. Dank je wel voor deze felicitatie, lief van je :D. Ik plak die andere van jou hier gewoon bij. O zo.
Ja, ik snap heel goed dat je nu heel erg bezig bent met het ziek zijn en sterven van anderen. Je voelt je ook zo machteloos he, je kunt gewoon niks doen. Het is ook zo erg dat die mensen zo moeten lijden. Voor hen kon het, hoe rot het misschien ook klinkt, maar achter de rug zijn. Mooi is wel dat jouw neef toch nog al die dingen wilde regelen/zien. Kans is groot inderdaad dat het nou niet meer lang duurt. Alle grote zaken zijn nu achter de rug en goed geregeld. Daar stel je je nu ook op in he? Niet dat het bericht straks dan minder hard aankomt maar toch…
Natuurlijk moest je dit gewoon plaatsen!!! Dit hoort bij jou, dit gaat over jou, dus het hoort erbij! Nare dingen horen nu eenmaal bij het leven en die hoef je niet te verstoppen, het is alleen belangrijk dat we daarnaast de mooie dingen in het leven ook kunnen blijven zien!! Zelf zeg ik altijd dat zolang ik die mooie dingen nog kan zien er er van genieten, dat het dan nog goed met mij gaat! Met wilskracht kan het soms wel even gerekt worden, maar het houdt natuurlijk een keer op! Je gunt de mensen wel eens dat het afgelopen is en het verdriet is dan omdat je ze mist zoals ze waren voordat ze ziek werden, je mist de mensen niet zoals ze op het eind waren, want dat gun je niemand!
Nee en zulke dingen kún je niet verstoppen omdat ze tóch wel gebeuren, helaas. Dat is inderdaad ook mijn motto al vind ik die van jou net iets mooier hahaha; de leuke dingen in het leven blijven zien en er ontzettend van genieten. Gelukkig zijn het vaak ook die kleine dingen die me blij maken. Hoeft niet duur en/of groot te zijn. En wat dit betreft, ik vind dit ook zo móói. Dat ze dit wist te regelen. Dat ze ondanks alles, ze was echt ontzettend zwak, toch wist welke dag het was. Bijzonder. Echt heel mooi.
Ja, dat vind ik dus ook. Het is zo zinloos om mensen te laten lijden als er toch geen verbetering meer mogelijk is. Dat was bij mijn mamsie dus. Dat zal ik nooit vergeten, je staat er bij en kijkt er naar maar kan niks doen. Vreselijk. Ik was gewoon opgelucht toen ze eindelijk mocht overgaan. Voor haar natuurlijk. Als je van mensen houdt gun je ze dat niet, die ellende. Rekken is gewoon zinloos (al moet iedereen dat voor zichzelf weten natuurlijk) vind ik. Maar goed, dat schrijf jij ook al hihi. Zijn we het alweer met elkaar eens he? 😉
Als ze het zelf nog willen is het wat anders, maar als ze zelf de moed hebben opgegeven en er komt maar geen eind aan…. dat vind ik erg! Ik ben heel blij dat we in Nederland dan de mogelijkheid hebben om zelf te besluiten dat het genoeg is! Wel goed dat het niet zomaar kan, regels zijn noodzakelijk, maar de mogelijkheid moet er zijn!!! Niet zoals in Engeland, daar mag het onder geen enkele voorwaarde…. met de hond mag het wel!
Nou inderdaad, dat vind ik ook vreselijk! Net zoals met patiënten waarvan ingeschat wordt dat het tussen een maand of drie en een jaar afgelopen is. Dat vind ik vreselijk. Moet je echt gaan zitten wachten. En als je dan ook nog eens erge pijn hebt…pfff. Ja psies, ook dat ben ik (weer hihi) met je eens; maar goed dat niemand er misbruik van kan maken. Dat ze je iets kunnen opdringen of zelf tekenen.
Wat dat betreft boffen we inderdaad dat het hier niet zo is als in Engeland ja! Ongelooflijk eigenlijk he?
Lieverd….. ook nu weer…. :”‘-( … zo ontroerend……
Wat een mooi eind van je logje, je weet waarom!
Ik toeter en blaas met je mee: in voor en tegenspoed, met een lach 🙂 en een traan :’-(
Want humor IS een lach èn een traan.
Beide mogen er zijn, dus óók in je logje. Beide horen bij jou en ik ben zo blij, dat ik daar deelgenootje van mag zijn!!!
Knuf meis, gefeliciteerd nogmaals en lots of ❤
…enneh….thanx voor de Kleenex ;-)) Lief van je!
Service van de zaak he?
*stuurt rekening naar webske*Dank je wel wijffie :D. Voor jou zal het ook niet makkelijk zijn om te lezen. En ook weer wel. Ja, ik weet zeker waarom ;-).
Ja, vind ik dus ook. Daarom ook de reden dat ik het logje tóch geplaatst heb. Ik vind het gewoon mooi dat ze dit, ondanks alles, gedaan heeft. Sommige mensen vergeten de ander terwijl ze gewoon (gezond) rondhuppelen, dan is dit toch waanzinnig? ;-).
Ja wat dat betreft kan ik jaloers op jouw mailadres zijn hoor hahaha. Die past zo heerlijk bij jou. Dank je wel wijffie, dat je al die jaren mijn gebrabbel aan wil horen…euh…lezen. Ik hoop dat we nog heeeeeeel lang saampjes mailtjes mogen versturen naar elkaar :D.
Dank je wel wijffie, dikke knufff terug ❤
….zucht…. rekening betaald ….
is ook ALTIJD hetzelfde met jou hè: eerst Katrien en nou ditte weer…..*grinnik*.Niet makkelijk nee, zeker niet, maar wel helemaal okee 😉 Het is, zoals het is meis en niet zoals we het zo graag allemaal willen hebben…. Cést la vie 😉
Ojaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat hoop ik helemaal met jou!!!
Het moest. Hoe kom ik anders aan die vette villa? Ghehehe ;-).
Ja, die houden we er gewoon in: “Het is zoals het is” En voordat dat het oké is ;-). Als we het voor het zeggen hadden gehad wisten we het wel he? Allemaal Sinterklazen (qua leeftijd) hihi. Maar dan niet zo nep ;-).
Gelukkig hahaha. Joepieeeeeee *doet vreugdedansje*
En vergeet die donkere steeg ernaast niet hè!!! 😉
Snap eigenlijk je andere lichtend logje niet zo goed hoor: om die vette villa van je mèt gouden dak
van MIJN poen, maar ja, WIE is er dan gestoord???staat toch een riant hek met van die hoge scherpe punten en een met beveiligingscamera’s bewaakte poort???Sint z’n baard, mijter en pak is inderdaad nep, maar hijzelf is ook nep meis. Sorry dat ik je uit je geloof haal… en dat op deze dag…zucht… maar ja: het is zoals het is en zoals het is is het okee schreef je zelf…. LOL
*Danst met je mee en dat wil je NIET zien* hahahaha
Hahaha, nou als ik die villa eindelijk voor elkaar heb (blijven dromen, Em) heb ik vast nog genoeg over om heel die steeg te versieren alsof het om de uitdaging voor de mooiste kerstsfeer gaat hahaha.
Wat schrijf jij daar? Begrijp jij mijn logje niet zo goed? MIJN LOGJE? Ja heeeee. Hahaha. Maar idd, en dan heb je het nog niet over die helicopter gehad die de boel de hele tijd in de gaten houdt ;-).
Wedden van wel? hahaha
LOL 😉
*grinnikt*
Ach, dat heb je mooi beschreven. Je bent dus vandaag jarig? Proficiat!
Mijn moeder is ook jong aan kanker overleden, een paar dagen na mijn vaders verjaardag.
Dank je wel Marja :D. Dubbel dank je wel trouwens, ook voor de felicitatie ;-).
Dat is hetzelfde he, niet dat het een dag ervoor of erna anders voelt maar zo in die tijd, toch best moeilijk.
He meissie, ik zal ook eens hier reageren! Ik ken je verhaal …. en toch weer even een brok in mijn keel, denkend aan jouw verhalen toen en aan die van mij. Je was er toen zoooooo voor mij, een hele dikke dikke knuff voor jou!
En ja, gefeliciteerd had ik je inmiddels al he! :o)
Hee wijffie, leuk je hier ook te zien :D. Oei, kom je hier voor het eerst val je met je neus in de
botersnoteritus. Nou ja, helemaal treurig is het niet, aangezien ik het een mooi verhaal vind. Ik hoop dat het bij jou niet al te veel heeft opgehaald maar ja van de andere kant, het is nog zo vers he, dat hóef je niet op te halen ;-).Yeps, was helemaal gelukt. Lief van jou, thanks! 😀
Wat een liefdevol log heb je hier beschreven, en ja waarom niet ook?! Wat een rijkdom een liefhebbende moeder te hebben gehad. Je bent jarig, dus van harte gefeliciteerd! Een dag, zoals iedere dag, om te vieren dat je er bent met al het mooie en mindermooie. Een dag om te gedenken zoals iedere dag.
Fijne dag nog hoor en tot dinsdag!
Dank je wel Melody, voor het compliment en voor de felicitaties. Ja, zo omschrijf je het ’t mooist inderdaad; een dag om te vieren dat je er bent met al het mooie en het mindermooie. Dat hoort er bij. Niet dat het altijd makkelijk is maar de herinneringen doen heel veel ;-).
Dank je wel (hihi ik blijf bedanken vandaag, leuk!), voor jou natuurlijk ook een fijne dag en tot dinsdag. Ik ben benieuwd en verheug me er op ;-).
ik ook 😉
Hahaha gelukkig 😀
Iedereen kent denk ik wel iemand met die ziekte, overwonnen of niet. Erg moeilijk als het zo dichtbij komt!
Maar toch ook gefeliciteerd!
Ja precies Youke, als het dichterbij komt is het totaal anders. Nou had ik niet veel vergelijkingsmateriaal, ik wist totaal niet wat ik moest verwachten (en is het bij iedereen anders. Verhalen genoeg gehoord. Maar ja dat is vaak de vervanjebedshow he ;-))
Dank je wel, lief van je 😀
Maar natúúrlijk horen dit soort logjes erbij ,ook dát ben jij toch ! Ik ga je natuurlijk tóch feliciteren met je verjaardag
en daar hoef je niet voor te bedanken hoor ,is al inbegrepenJe moeder verliezen aan die ziekte is al beroerd genoeg maar het heeft natúúrlijk ook invloed op jouw verjaardag dat het juist op die dag gebeurde .Alleen al door de manier warop jouw vader het ervaart is jouw verjaardig tóch anders geworden , het houdt je bezig hoe je paps eraan toe is toch? .
Ik geef je gewoon alleen maar even een “big hug ” al stelt dat digitaal natuurlijk niet heel veel voor !
Mocht ik je ooit in het echt ontmoeten ga ik je alsnog aan mijn “moederlijke boezem”drukkenP.S.Ik herken trouwens héél erg dat wat je schrijft over hoe érg je moeder het vond voor jóu dat zij ernstig ziek was ! Toen Henk in 2001 darmkanker kreeg kón hij het niet eens vertellen aan de kinderen ,dat heb ik dus gedaan …vréselijk ,dat is inderdaad héél erg want je moet waar je het meest van hous verdriet brengen zonder dat je daar iéts aan kunt doen . Henk heeft álle geluk van de wereld gehad ,jouw moeder helaas niet ! Vreemd ,we hebben dus ongeveer tegelijkertijd met dezelfde vijand te maken gehad !
Oh jaaaa, net zoiets he? Het is dat je het niet kúnt verzwijgen anders zou je dat gewoon doen (ik heb wel eens van die verhalen gehoord. Lijkt me dan ook weer niet eerlijk. De kinderen moeten ook kans hebben om de boel te verwerken of wanneer het niet goed komt afscheid te kunnen nemen op hún manier. Al snap ik zo’n besluit héél goed! Op mijn beurt heb ik ook een fout gemaakt (al stelt dat in vergelijking met de ziekte van mijn moesje niks voor); ik wilde me groot houden tegenover de meiden. Ze waren al verdrietig genoeg. Later bleek dat ze er niks van begrepen. Omdat ik nooit huilde over oma of haar overlijden. Dat heb ik ze gelukkig kunnen uitleggen, het hoort bij het leven ;-)).Ik kan niet eens een vergelijking vinden om uit te drukken hoe dat zou voelen, als je zoiets tegen je kinderen moet zeggen. Ook voor jou moet het een vreselijke opgave geweest zijn. Agossie wijffie (zei mijn mams altijd), als ik daar aan denk doet het me pijn. Ik vraag me eigenlijk af wie wie dan het eerst tegen de boezem drukt ;-).
Ik moet even graven in mijn geheugen maar volgens mij heb ik er inderdaad ooit eens iets over gelezen op jouw log. Of je hebt het verteld via een reactie. Nu je het er over hebt herinner ik me vaag iets. Vooral nu je zegt over dat tegelijkertijd. Dat was me toen óók opgevallen!
Een hele dikke knuffff!!!
In 2001 logde ik nog niet maar ik heb er inderdaad láter wel logjes over gemaakt ,maar pas toen hij van de controle onderzoeken ontslagen werd !
Maar ook jouw reactie ten opzichte van je dochters herken ik , want wij hebben onze grote zorgen zoveel mogelijk sámen gedragen en onze kinderen onze wanhoop en angst bespaard waar dat kon ! Natuurlijk is niet ieder;e;en hetzelfde maar meestal zullen ouders proberen kinderen te sparen waar dat mogelijk is !
Ja zie je, er begint iets te dagen. O wacht eens, heb je daar toen niet een logje over gemaakt, dat hij eindelijk ontslagen was? Ja he? Dát was het! Ik weet niet meer hoe of wat maar idd.
Ja, ik denk dat ik precies hetzelfde zou doen. Natuurlijk hebben de kinderen verdriet maar ze hoeven niet over alles zorgen te hebben. Heeft geen enkele zin als ook zij misselijk van angst en wanhoop zijn. Dan maak je je dáár weer zorgen over en het is allemaal al moeilijk genoeg!
Ja klopt , je zit helemaal op het goede spoor !
Wij hebben écht geboft ,hij leeft al ruim 10 jaar in “extra speeltijd” 😉
Jaaaaa, dat hebben jullie zeker. Dat jullie ook nog maar heeeeeeel lang met en van elkaar mogen genieten! 😀
Hahaha maar ik wil juist zo graag bedanken ;-). Dusse; bedankt Rietepietzke, daar ben ik heeeeel blij mee.
Ja, dat is inderdaad zo, omdat het vandaag 10 jaar geleden is leek het me extra zwaar voor hem. Ik was net voordat hij kwam gewoon misselijk. Ook over mijn broer(tje) maakte ik me zorgen maar het liep allemaal goed. Van mij mogen ze het er ook rustig over hebben. Dat heb ik liever dan dat men niks zegt om de ander niet verdrietig te maken ofzo.
Ohhh maar dát vind ik lief
*verzwijgt natte oogjes na lezen laatste regel*, je bent een schat :D.Ja dat blijft toch een lastige dag ,ik zie dat bij de verjaardag van mijn oudste zus ,rond haar verjaardag stierf ( ook al aan kanker ) onze andere zus 6 jaar geleden en werd gecremeerd op de dag ná haar verjaardag !
Oei ja, ook zoiets. Niet dat het de week ervoor/erna een stuk makkelijker is maar als de dag zelf voorbij is kom je toch weer even helemaal bij he?
Lijkt me vreselijk, om je partner te verliezen.Ik verkeer in de luxe dat ik allebei mijn ouders nog heb. Ze beginnen nu een beetje te krakkemikken, maar mag het als je 74 of 78 bent?
Mijn vader belde mij 12 jaar geleden op dat hij prostaatkanker had. Hij was flinker dan ik was en heeft mij er meer doorheen gesleept dan ik hem. Gelukkig is alles goed gekomen.
Tuurlijk heb jij ook je serieuze kant. Ik ken maar weinig volwassenen zonder bagage. Helaas 😉
Ja, afschuwelijk. Ik zie het maar dan nog kan ik me met de beste wil van de wereld goed voorstellen wat het nou écht inhoudt. En dan ben ik best goed in inleven. Brrr.
Nou inderdaad, dan mag mag dat! Mijn paps is nu 67. Broekkie he? Hihi.
Jaaaa bijzonder is dat he, dat is dus precies wat ik bedoel. Zo deed mijn mams dus ook. Bijna verontschuldigend. En op mijn beurt had ik het zó “willen” overnemen. Ik ben blij voor jullie dat het goed afgelopen is bij jouw vader. Geniet maar lekker van je ouders :D.
Jammer he, dat er in het leven ook zulke dingen voor moeten komen (al is het wel een troost dat het overal voorkomt. Toch?). Maar ja, het is niet anders. Vaak sta je dan weer voor een hele poos met beide benen op de grond. Zal wel ergens goed voor zijn. Alleen…als ik dan aan mijn moesje denk vraag ik me af waarvoor ;-).
pappalinda
t is mooi om het te lezen al weet ik heus wel hoe je de dingen ervaart
ik vond het fijn vandaag bij jullie te zijn ook Danny vond het zo.
en deze datum , t is echt jouw verjaardag voor mij echt jouw dag dus.
“mam ” missen we eigenlijk iedere dag zoals je zelf al zegt.
Omdat mam en ik altijd samenwerkten en eigenlijk ook daarna altijd samen
waren zie je in de dingen die je nu doet en ervaart altijd een gemis.
Ik heb er gelukkig mee leren leven en ben gelukkig krachtig genoeg
om door te gaan met de dingen die we deden,
Mam was bijzonder daar hoef ik verder niet over uit te weiden
epie alias pappalinda
.
Ik heb er eigenlijk niet veel aan toe te voegen. Maar dat doe ik tóch (hihi, sollie. kan het niet laten om te ginnegappen hoor). Ik ben blij dat jullie het fijn hebben gehad, doet me echt goed. Zo heb ik het ook ervaren. Ik vond Danny lief. Maar daar hebben we het nog wel over in een mail ;-).
Dat ze bijzonder was weet ik wel zeker!
Nogmaals bedankt voor alles! Slaap lekker, ondanks jouw vervelend bed hihi ;-).
Dus ondanks alles en ook al is het laat wens ik je van harte proficiat Em en nog heel veel jaren!
Dank je wel J@n, daar ga ik me ook helemaal aan houden ;-).
Kippevel bij het lezen van deze log, inderdaad je moesje wilde graag jouw geboortedag nog mee maken en dat heeft ze, ze heeft je kracht meegegeven dat bewijst deze log weer eens en hoe jij er mee omgaat . Verdriet en Vreugde liggen niet ver van mekaar en missen doe je haar elke dag, toch komen op deze dag deze herinneringen omhoog die je aan een speciaal moment laten denken, een moment hoe verdrietig ook jij het mooie gebaar en ” geschenk” uit doet halen. Ik denk dat je moesje zal stralen om haar grootte / kleine meid en trots is dat jij bent wie jij bent en zelf een hele lieve mams is voor haar kleinkinderen ❤
Dank je wel wijffie, wat een lieve woorden *straalt*. Ik hoop dat deze log niet te veel emoties met zich meegebracht heeft (wat betreft jóuw mamsie) maar ja, die heb je tóch wel he?
Ik heb er eigenlijk niet veel aan toe te voegen, je hebt het prachtig onder woorden gebracht en psies zoals ik er over denk. Op dat van die lieve mams na hihi, dat is niet netjes om van mezelf te zeggen.
al is dat natuuuurlijk helemaal zo *kucht*Dikke knuffff, je bent een lieverd. ❤
Em, emoties zijn mooi,wat zou een mens zonder emoties zijn en deze log is gevuld met alle emoties , ik raak op de gekste momenten van de dag in eens overmand met herinneringen aan mijn moedertje, maar net zoals jij hier ergens vermeldde ,je wilt iemand die je lief hebt niet langer zien strijden.
Dank je dat jij dit met ons heb willen delen Em en papalinda wat een lieve reactie aan je dochter 🙂
Ja, je hebt gelijk. Emoties zijn mooi (mocht soms wel iets minder heftig maar ach, dan weet je ook dat je leeft he hahaha) en zo sta je dus regelmatig weer met beide pootjes op de grond. Toch? Het hoort er gewoon bij.
Ja, het zijn vaak van die kleine dingen he? Gisteren had ik dus gekookt voor mijn vader en Danny (okeoke ook voor ons hahaha) en had ik de pan op tafel gezet. Ohhhh dáár had ze een hekel aan. Dat mocht echt niet. Dan moet ik aan haar denken en toch lachen. Net zoals eten op straat, dat mocht ook niet. Maar ook als de zon schijnt of wanneer het donker is en de lampjes branden overal. Van die dingetjes. Dat bedoel jij ook vast he?
Graag gedaan wijffie, ik zou graag een grapje willen maken om het serieuze te onderbreken maar het lukt niet hahaha. Is dat niks? Laat ik maar heel even zereneus blijven dan ;-).
Knufff
Ja precies die dingetjes,waar je of om grijnst o
f net de waterlanders voelt opkomen.
Heerlijk dat het gezellig was en zoals jij het omschrijft met die pan op tafel ,noem het een klein onder onsje met je moesje, jij lacht en meer wilt ze niet 😉
Euhh ff sprakenloos bij het ontbreken van een ” grapjeginnegapje” zo nu ga ik ff kijken wat jij hebt *ontlucht* en dan werk aan de winkel 🙂
Juistem! Mooi is dat he? Ik vind het een aanvulling. Het is jammer (en dan druk ik het zwak uit) dat ze er niet meer bij kan zijn maar op deze manier is ze er altijd. En jouw mams bij jóu. Oei. Dan hoop ik dat de mijne die ontluchting niet gemerkt heeft, dat was thuis verboden hahaha.
Zo. Nog even de bestellingen afwerken en dan snel naar de post. Yihaaaaaa. Werkze wijffie! Knufffff
Ach….als ik had geweten dat….dan kwam ik eerder lezen en reageren….zucht, wat een mooi liefdevol logje…de blijschap van je verjaardag en het verdriet dat er toch is, al slijt het een beetje (heul klein btje) van het verlies van je lieve moesje…het blijft die dagen rondom toch moeilijk meis…jouw vader heeft een andere beleving natuurlijk dan dat jij dat hebt…jij hebt denk ik wel ffkes op d’r geproost meske?! ;-))
-Jouw moesje werd maar tien jaar ouder dan de mijne…ook die vreselijke rotziekte en ook ik had het idee dat ze nog onze (mijn zus en ik) 22e verjaardag in mei wilde halen toen ze in juni overleed-…moeders wil is wet eej! Mooi hoor…fijn dat je er voor d’r kon zijn, en ze kijkt en keek gisteren vast vol trots en tevreden naar jou en je kids; je gezin!
Fijne avond meske en een hele dikke knuffel ((((((☼)))) X
Ah wijffie toch, nu is toch net zo lief en fijn? Dank je wel, doet me goed dat te lezen 😀
Oef, jouw moeder is ook ontzettend jong gestorven, dat is zo moeilijk te verteren he (ook al slijt het idd, langzaamaan)? En je bent dan zelf nog zo jong. Ik zie dat nu met veel dingen, ik was net zelf uitgeraasd en niet meer zo met mezelf bezig. Dan wil je weten wat er in het hoofd van je ouders om gaat en dan is het te laat. Tenminste, dat was in mijn geval bij mijn mams zo.
Hebben jullie er ook nog voor jullie mams kunnen zijn of was het allemaal te snel gegaan? Oh weet je, ik vraag dit nou wel maar als het allemaal te pijnlijk is moet je er gewoon niet op reageren.
Ja, moeders wil is wet…dat zeg je heeeeeel goed. Mooi is dat he, hoe dat kan ook. Waanzinnig gewoon.
Ik vind jou een lieverd. Maar dat wistegijalwel he? ;-). Voor jou ook een hele fijne avond wijffie! Dikke knuffff ((((☼)))) X
Ja dat is idd best wel eens moeilijk; vooral omdat het niet had gehoeven (de artsen hebben haar en dus ons te veel valse hoop gegeven…;-( Ja 44 jaar -ik heb haar nu officieel ‘overleefd’ op mijn 45e…het blijft raar, ze is best een poos (ruim 1,5 jaar) ziek geweest en na de acht kuren en 30 bestralingen ging het -dachten we dus- de goede kant op…het heeft helaas dus niet mogen zijn. En ja, ik woonde net vijf maanden samen…(omdat mijn moeder dat toen vroeg; waarom ga je niet samenwonen -met mijn toenmalige partner) Ze, de schat, wilde niet dat ik alleen bezig was met haar ziekzijn en mijn werk, terwijl ik dat juist wel wilde! Want dát kon ik tenminste voor háár doen, na jaren vol lieve, warme zorgen…en ik ben blij dat juist ik langer thuis heb gewoond dan mijn tweelingzus (zij was 18 jr. toen ze het huis uitging) en mijn broer (die was 17 jr. toen ie het huis uitging)…ik ben heel snel daardoor volwassen geworden en een band met haar opgebouwd die zo sterk was. We hadden een gewone, goede moeder-dochterband voorheen, maar toen ze ziek was, veranderde dat ik een mooie, warme begripvolle band…zo belangrijk en ik zou het nooit willen missen! Ik was er voor in het ziekenhuis met al die bestralingen als het maar even kon, ving haar op na de kuren (1 x in de 3 weken) en ik waste haar haren die toen uitvielen…hoe heftig het ook was, ik wilde dat toch voor haar doen en voor haar er zijn…ze kon niet terugvallen (in het begin vooral) op mijn vader; die was er nooit -militair, op oefening of ander smoesje). Het was een bikkel en als het maar even ging dan zorgde ze voor gezeligheid, of kussentjes maken voor mijn flatje of iets lekkers koken voor als ik thuiskwam…dat is belangrijk en dat koester ik als de dag van vandaag…!
Dat doe jij ook op jouw manier met die pan *grinnik* op tafel! Die maniertjes, de humor, gewoon de kleinste dingetjes; je neemt ze over of je herinnert je het vaak! Super juist! En dan is zo’n dag voor jouw, je verjaardag tóch eentje met een gouden randje…mooi! En jij bent ook een lief meske hihi (en dawisdegijookvastwel ;-D))) dikke knuffel (blijven aan de gang whaha) en we houden onze moeders in ere! XXX
Ja brrr, zo’n raar idee. Ik vraag me wel eens af hoe het voor mijn moeder was op de leeftijd die ik nú heb. Vreemd vind ik dat, kan ik me maar moeilijk een voorstelling van maken. En het idee om over haar leeftijd heen te gaan vind ik ook zoiets. Volgend jaar ben ik dus net zo oud als jouw mams geworden is. Brrr.
Oeh dat is helemaal niet te verteren wanneer ze je veel valse hoop geven! Dan stel je je ergens op in en dan gaat het juist helemaal de andere kant op. Vreselijk! Maar ooo wat lief dat ze voor jou zorgde terwijl ze zelf zo ziek was! Knap is dat toch he? Ik denk er wel eens aan als ik me een dag niet lekker voel. Wat moet zij dan niet gedacht en gevoeld hebben? Sta ik wel meteen weer met beide pootjes op de grond en weet wat er belangrijk is ;-).
Jaaaa dat geeft het toch nét iets extra’s he? Ik denk dat het ongeveer is wat ik bedoelde; je bent nog zo’n kind (ook al vind je zelf van niet hahaha) en met jezelf bezig. Als er dan zoiets om de hoek komt kijken ben je idd sneller volwassen. Mooi joh dat je dat hebt kunnen en wíllen doen. Vind ik ook echt bij jou passen! Lijk jij ook op je mams? Qua karakter?
Vind je het moeilijk om hier allemaal aan terug te denken? Heb je er vrede mee? Ik bedoel…vrede is ook zo’n woord he? Ze zijn te vroeg uit ons leven weggerukt. Maar dat ze geen pijn meer hebben is gewoon veel belangrijker dan he? Ik vind het ook echt bij jou passen als je vertelt dat je het koestert als de dag van vandaag. Heerlijk! Mijn meiden waren nog heel klein toen ze overleed maar ze praten nog steeds zo vol liefde over haar. Kun je nagaan wat een indruk ze gemaakt heeft, hoe ze met die ukkies bezig was. Prachtig.
Ja hihi, ik noemde mijn moeder voor de gein ook:”Heee ouwe gek”. Ik snap eigenlijk niet dat ik dat kon flikken hihi maar ze wist hoe ik dat bedoelde. Moet ik vaak aan denken, zoiets zeg je niet (misschien nu eerder maar dan nog). Maar zij moest er om lachen. Dat zijn van die mooie dingen. Samen op de fiets naar de bieb, zij achterop. Dat ze mij “wijffie” noemde.. Ach, zo kan ik nog wel uren doorgaan ;-). Je snapt wel wat ik bedoel hihi. Dat zal ik nooit vergeten.
Yeps. Zeker weten een gouden randje :D. En ook zeker weten dat we onze moeders in ere houden. Ik ben benieuwd wat de meiden later allemaal vertellen whaahaa. Hier, heb je er nog een: *knuft*.
Ja mooi dat ze nog hun oma herinneren!!! Hihi ze zeggen dat ik haar humor heb (en dat we van gezelligheid houden en en en…;-)) Ook qua uiterlijk ondanks haar blauwe ogen en blonde haar was ons profiel wel heel gelijkend! En bij jou? Lijk jij op jouw moesje ;-)? En uiterlijk? Alles goed met jouw vader en vriendin?!
Ook zij was jong moeder -net als de mijne- en dat ‘heee ouwe gek’ kon juist daarom ook! Hihi; grappig, ik zie jullie zo fietsen saampjes, mooi hè dan moet je gewoon glimlachen met zo’n bijzondere moeder! Dat is moederliefde en een megagroot moederhart ♥
Koester dan meske (maar dat doe je al *joepie* ;-)) -ik lees nu mijn vorige reactie en ik zie dat ik zo af en toe een woordje verwisseld heb of vergeten *grijnzzz* wil te veel opschrijven maar je begrijpt me ;-)) Liefssss!!!
Hahaha jaaaa we zijn dan wel tiepmiepen maar af en toe gaat het in het hoofd toch stúkken sneller dan die vingers willen he? En die gaan al zo snel hihi.
Leuk he, om die dingen van haar dan terug te zien in jezelf (en ook nog eens zulke móóie dingen). Tenminste, ik neem aan dat jij het zelf ook wel ziet en niet alleen van horen zeggen hebt? Ik heb dezelfde stem. Is zo gek, dan hoor ik haar gewoon. En ik kwam bij mijn zwager een keer binnen en toen schrok ie hoeveel ik op haar lijk (hij heeft bij mijn ouders gewerkt). Ik snap wel wat ie bedoelde, ik vind het niet sprekend maar bepaalde trekken herken ik inderdaad. Het mooiste was nog dat Steffie vroeger zo op haar leek. Dat was zo typisch. Echt lijken he. Dat is nu iets minder maar het zit er nog steeds in.
Hihi ja ik denk dat het dat was, en omdat ze wist hoe ik dat bedoelde. Ik roep altijd gekke dingen. Tenminste…als ik weet dat het kan dan he hihi;-). Weet je wat zo grappig was he, ze was eigenlijk best een dametje. Niet tuttig ofzo maar heel netjes. Maar hahaha we hebben toch verhalen. Dingen die je zo niet van zo’n “dametje” zou verwachten. Dat maakt het extra geinig. EN niet moeilijk om te glimlachen. Dat gaat gewoon vanzelf ;-). Ik hoop dat die gekskes hier dat later ook hebben. Nu halen ze wel eens (leuke) ouwe koeien uit de sloot en dan moeten we hard lachen. Ik hoop dat dit zo blijft ;-).
Voor jou ook heeeeel veel liefs wijffie!
😉 Ja blijft mooi hè haar herinneren; en zo hoort het ook! Een heel fijn ☼ dagje (moet vandaag kleren voor de heren kopen, vervelend klusje bah hihi) en liefssss ♫X
Oeh, gaan ze mee of ga je alleen? Ik wens je veel succes bij het shoppen en hoop dat je veel leuks kunt vinden ;-). Knufffff
Lekker alleen! Thanksxxxx
Dat schiet tenminste wel op he? Of hoef je ze niet uit of onder de rekken vandaan te plukken? 😉
Xxx
Hola Emmelinda, allereerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag. We werden allebei een beetje stil van je log. We waren op “nine eleven” van dit jaar 41 getrouwd en vragen ons wel eens af hoeveel jaren is ons samen nog gegund. Samen uit, samen thuis is ons motto en als we dan lezen dat jouw moeder slechts op 54 jarige leeftijd is overleden, vinden wij dat voor jou heel erg geweest. Sterkte en lieve nazomergroeten van ons, Albert en Mara
Heeej vakantiegangers :D.
Dank jullie wel, dat is lief, voor de felicitaties en de sterktewensen! Sorry als ik jullie heb laten schrikken al is het soms inderdaad wel iets om even bij stil te staan. Genieten dus, ik schrijf het heel vaak bij jullie log en dat meen ik ook dubbel zo hard. Geniet van elkaar, van jullie leven etc.
Dus, ik val in herhaling hihi, geniet er maar extra van! Lieve groetjes terug 😀
Wat een mooie manier om de tiende sterfdag van je moeder te herdenken.
Dank je wel Tagrijn 😀
Heel mooi geschreven Em en als je al een aantal jaren bij leest dan weet je al lang dat Emmelinda ook haar serieuze kanten heeft.
Weet nog dat mijn schoonmoeder op sterven lag vlak voor de kerst, mijn vrouw zei, mam niet met de kerst he.
Ze haalde de kerst en was helemaal trots, meisje ik ben niet met de kerst gegaan he.
Oudejaarsdag overleed ze, langer kon ze het niet rekken.
Sssst, niet verraden hoor ;-). Ik moet wel aan mijn reputatie denken hahaha.
Ohhh ook zoiets moois! Agossie toch. Hoe dat kan he, dat je zoiets kunt rekken. Onvoorstelbaar gewoon. Overigens is Marcs moeder wél met de kerst overleden maar ze was dement. Als ze niet zo dement was geweest had ze vast ook gewacht ;-).
Die Kleenex kwam wel van pas, en bedankt hè? Mooi geschreven. Ik weet dat sommige mensen erg veel moeite hebben met de datum van iemand’s overlijden, en ieder jaar opnieuw is het een moeilijke dag voor hen. Ik heb dat zelf niet zo, kan sowieso slecht data onthouden, dat scheelt. 😉 Maar net wat jij zegt de dag ervoor of erna mis je iemand net zoveel als op de dag zelf. Bijzonder dat ze het volgehouden heeft tot jouw verjaardag.
Ik had je op feestboek al gefeliciteerd met terugwerkende kracht, hier ook nog maar een keer dan met nog verder terugwerkende kracht. Gefeliciteerd! 😉
Hahaha, ik zal de houder bijvullen, je moest flink snotteren zag ik? *Kiept prullenbak leeg*.
Ja hihi, wat dat betreft is dit ook een “mazzel” want de meeste data vergeet ik ook. Al was de moeder van Marc met kerst ;-).
Gek is dat he, dat dit kan. Als ik het nu hoor van iemand weet ik meteen wat ze bedoelen. Heel apart.
Dank je wel wijffie, lief van je :D.
Hee meissie, ik ben ff je archief om wezen ploegen. Ik denk dat ik het zelfs wel prettig zou vinden als ik een sterfdag aan een andere datum kon koppelen.Door mijn hersenkneuzing jaren terug is mijn geheugen errrrrug selectief geworden. Mijn geboortedatum, die van mijn kids, kleinkids en die van de vader van mijn kinderen is het enigste wat is blijven hangen. De sterfdag van mijn ouders en zus moet ik altijd gokje wagen of ik bel mijn oudste zus. Ik heb je blog gelezen en proef een grote warmte en liefde voor en van jou Moesje. Ik ben gelukkig niet van de kleenex en kan het dus ook droog houden.Ik denk dat jou Moesje trots op jou mag zijn meissie, Ik hoop als ik er ooit niet meer ben een van mijn kids met dezelfde warmte kan schrijven… Dikke kus, liefs Ria
Ohhhh wat lief van jou, wat een mooie woorden. Ik hoop het van harte Ria, dat gun ik jou! Maar eigenlijk hoef ik niet te hopen, eigenlijk weet ik dat wel. Ik vind jou een lieverd. Komt dus helemaal goed ;-).
Ja, ik begrijp jou helemaal. Ik heb dat ook met veel data. Het is dat Marc’s moeder op 2e kerstdag overleed..dat vergeet ik ook niet. Als ik de datum van zijn vader moet noemen moet ik even graven. (Ow, rare woordspeling in dit geval *grinnikt*). Maareuh heb jij dat ook met bepaalde gebeurtenissen? Dus niet alleen met data? Merk je ook dat het slechter wordt of blijft het hetzelfde (of juist iets beter?).
Yeps, dat heb je helemaal goed gevoeld. Ik gebruik mijn weblog eigenlijk voor ander soort logjes, gewoon omdat het soms te moeilijk voor me is. Niet dat ik dan te emotioneel zou zijn maar omdat niet alles goed uit te drukken valt. Hmmz, kweet niet eens hoe ik dit moet omschrijven dus laat dat soort logjes maar aan anderen over hahaha.
Dank je wel, dit is een hele mooie, warme reactie 😀