Kriebels 2

Anders dan de titel van deze log (en het gespuis boven dit schrijven) doet vermoeden gaat het nu niet over vieze beestjes. Maar wel over werk.

Toen Mieske klein was werkte ik. Maar omdat het mupke iedere keer zo moest huilen als ik weg ging (logisch toch, je zou mij maar moeten missen joh *kucht*) en bij mij, onderweg naar mijn werk, de tranen net zo hard over mijn eigen wangen rolden vanwege haar verdriet koos ik voor de meiden en ben ik gestopt. Het ging gewoon niet meer en aangezien de kinderen vanwege slechte bezetting op school meer thuis dan op school zaten was thuiswerken ook geen optie.

Ik heb me geen moment verveeld maar nu Mieske oud genoeg is en inmiddels zelf werkt begon het bij mij te kriebelen. Maar ja, ook al ben ik natuurlijk superleuk *kucht*, jeugdig *kucht*, talentvol *kucht* het was toch geen makkie. Het geboortejaar valt niet te photoshoppen en ook de crisis gooit behoorlijk wat roet in het eten; mensen genoeg die een baan willen aannemen.

Terwijl ik me klaarmaakte om mezelf eens bij een uitzendbureau naar binnen te gooien kreeg ik ineens een kans bij een bepaald bedrijf. De sollicitatie was zo gepiept *doet muis na*, de onderhandelingen liepen lekker *stoft Uzi af* en het thuisfront informeren was een makkie.

Nu de meiden hun eigen boontjes kunnen doppen al is een blik opentrekken gewoon makkelijker* grijp ik deze kans met beide handen aan. Op zich voelt het vertrouwd, ik heb hier vroeger immers al zo nu en dan gewerkt. Ik ken de baas, heb zelfs bij hem op schoot gezeten. De personeelsleden worden mijn collega’s. Ik heb ze al eerder mogen ontmoeten.

Wat loggen betreft verandert er niet veel. Ik zal nu en dan iets blijven plaatsen. Er valt dus nog genoeg te lezen. Behalve voor mijn baas. Hij krijgt een vette block op zijn ip-adres.

Sorry Epie, maar bazen hoeven niet te weten wat het personeel zoal uitspookt

N.B. Voor lezers die niet weten wie Epie is foei, lezen jullie de reacties nooit?: hij is mijn papske en heeft een eigen bedrijf in het zuiden van het land.

*Tenzij er in een blik boontjes ook al geen boontjes meer zitten nu er overal paardenvlees in blijkt te zitten

Kriebels…

Op de basisschool kwamen ze zo eens in de zoveel tijd voor; van die zomervakanties nare periodes waarin veel gespuis mee naar huis kwam als je pech had. Nee, nou bedoel ik geen klasgenootjes al zat daar ook broedsel tussen waar ik de kriebels van kreeg en niet wist hoe snel ik hen weer om zeep kon helpen de deur uit kon werken. Nee, het gaat om luizen. Hoofdluizen. Een legertje met van die 3 mm-achtige etterbakken. In colonnes marcheerden ze richting haaraanzet om daar hun nageslacht vast te plakken (hmmz, weer eens wat anders dan je nageslacht achter het behang plakken, ghehehe) en met hun zuigende steeksnuit gaatjes te boren in de huid om zo kostelijk bloed te jatten.

Mijn handen jeukten (en niet alleen mijn handen want later bleek dat ze mij ook al gevonden hadden) om ze uit te roeien. De complete inboedel verdween in de wasmachine. Oke, ik overdrijf. Een beetje. De stofzuiger draaide, net als het wasmesjien dus, overuren.

Het hakt er in, zo’n periode. Ook al weet je goed dat ze het liefst op schone hoofden rondbanjeren, je voelt je gewoon vies. Plus het werk wat je dan krijgt. Het “vlooien”, het wassen van knuffels/beddengoed/kleding en noem maar op*. Maar vooral het krabben. Want, zoals u nu uw nagels gebruikt op uw hoofd omdat het ongetwijfeld jeukt na het lezen van bovenstaande regels (toch? NANAnanaNA), alleen hun aanwezigheid is niet genoeg. Je zal weten dat ze er zijn. En hoe.

Toen de meiden van de basisschool af gingen slaakte ik een diepe zucht. Een vette streep kon ik onder dit hoofdstuk zetten *mikt luizenkam en stinkspul in kliko*. Op de middelbare scholen zit men niet meer knus in de poppenhoek tegen elkaar aan zodat de etterbakken over kunnen lopen. Eindelijk waren we van dat vieze volkje af *rent ererondje met t-shirt armen omhoog*. Weg kopzorgen. Dacht ik *vist luizenkam weer uit kliko en verwijdert pissebed uit haar*. Want na een bezoek aan een vriend, vorig jaar, riep Mies uit dat deze net luizen gehad had. Niet dat hij er iets van vertelde, de krant gebeld had of Powned gesproken. Nee, Mies moest het zelf ontdekken omdat er een flesje stinkspul op tafel stond. Ik schreeuwde het nog net niet uit toen ik het hoorde. En nee, niet van blijdschap.

Als het hier dan bij bleef maar nee, Mies ging werken bij een snackbar. De baas had twee schattige kinderen en Mies was gek op ze dus knuffelden ze regelmatig. Oke, u begrijpt het al…ook nu bleven die krengen (de luizen, niet de meiden) ons leven beheersen. Dagelijks nakijken dus. Overigens liep het (plus de vorige alinea) met een sisser af.

Maar nu Stef. Zij loopt momenteel stage op in een basisschool. Groep 1/2. Ontzettend schattig ja maar brrrr het is weer eens zo ver. Gisteren belde Steffie op om me er op voor te bereiden dat er weer een plaag gemeld was. Terwijl ik het verhaal aanhoorde viel mijn mond open (met snelheid van 120 km per uur), hapte ik naar adem en bonkte daarna maniakaal met mijn hoofd tegen de muur. Na het roepen van wat krachttermen durfde het arme kind niet meer thuis te komen ook weer opgelost en voelde zich enorm schuldig en dat is maar goed ook. Die voelde zich er zowat ingeluisd.

Ah nee. Ze weet ook wel hoe ik het bedoel en dat zij er niks aan kan doen. Zij zit ook niet te wachten op dat stinkspul, gekrab en tijdelijk in de schuur wonen/kaalgeschoren worden angstige blikken van ons als ze per ongeluk haar arm richting hoofd beweegt (enig idee hoe vaak een mens dat doet op een dag?). Ik kan er ook niks aan doen dat ik nogal primitief reageer wanneer ik zulk nieuws te horen krijg. Want als het echt weer mis is….

Krijg ik op dat moment werkelijk een luizenbaan!

*Jaja, tegenwoordig roepen ze dat dit niet meer hoeft. Komen ze nu mee aan *doet “tssk tssk”*

Niet voor de poes. Offe..wel.

Deze log is mede mogelijk gemaakt door Steffie en Blackberry

[uitlegmodus] Nee sorry, anders dan deze overigens gewéééldige *kucht*  fotobewerking doet vermoeden kom ik niet wéér met die maffe kat van ons aanzetten. Het is tenslotte geen dierendag  moet natuurlijk wel leuk blijven he? *kijkt naar teleurgestelde gezichtjes en haalt schouders op*. Het gaat om iets totaal anders maar ja als ik daar nu al mee begin is de verrassing al verdwenen. Toch? Lees maar: [/uitlegmodus]

Op weg naar de supermarkt kwam ik langs een lingeriewinkel. Mijn oog viel *raapt oog weer op* op een paspop in de etalage en ik moest lachen. Lachen omdat me allerlei schunnige opmerkingen spreekwoorden/gezegdes te binnen schoten bij het zien van het kledingstuk.

Thuisgekomen vertelde ik Steffie over de stof en de afbeeldingen en bleek dat de appel niet ver van de boom gevallen is. Niet dat ik daar dit stuk textiel voor nodig had om te ontdekken, dit weten we al lang. De ontwerper van de stof heeft ons dus echt een groot plezier gedaan met het fabriceren van dit geheel.

Die avond gingen we uit eten in de buurt van die lingeriezaak en liet ik Steffie zien waar we zo over moesten lachen. Zij maakte er een foto van zodat ik die jullie kan tonen eens zien of jullie ook zulke schunnige gedachten hebben. Dat ga ik ook zo doen, nog even geduld. Eerst effies mijn verhaaltje af maken.

Gisteren stond Marc in de nieuwe snackbar, haast naast die lingeriezaak. De eigenaresse van laatstgenoemde zaak stond toevallig óók daar* en zo kwam Marc met haar in gesprek. Hij gaf haar een compliment omdat haar zaak er altijd zo goed uitzag slijmbal. Hierop vertelde ze dat ze nu de etalage veranderd had vanwege het naderende lenteseizoen. Plus dat voorbijgangers altijd enthousiast waren over haar collectie. Dat men zelfs foto’s stond te maken van sommige paspoppen *giechelt*.

Hihi, ze moest eens weten. Dat er naast ’n foto nu ook een log over gemaakt is

*Nee. Is niet toevallig. Ze had honger en is zo haar winkel uitgelopen en bewust die patatzaak in gegaan. Dus.

Oke *neemt startpistool weer eens wat anders dan altijd die Uzi he?*. Klaar voor de foto? U was ook zo braaf met wachten he? Klik nu maar op het plaatje boven de log. *knalt*.

Klikkerdeklikkkk

Wat kraak je me nou of niet?

Bij Intratuin zagen we ze eens staan; rekken vol met plantjes, bloempotten, tuingereedschap zakjes met kleine krakelingen in allerlei smaken. Geen idee welke smaken het zijn, belangrijk is dat ze goed de huig af te werken zijn. Maar ja, zo’n zakje gaat op en u weet natuurlijk nog heel goed hoe dat zit, Marc en Intratuin he?

Gelukkig ontdekten we bij het rondstruinen in een kookwinkel ineens dezelfde zakjes (je zou er eigenlijk voor naar een supermarkt gaan he? Maar ja, daar hebben ze die zakjes niet. Belachelijk.). Maar ze zijn niet goedkoop. De eerste keer vielen we natuurlijk aan omdat het zo speciaal was dat we ze weer tegenkwamen. Maar je blijft niet aan de gang, iets van 3,95 voor zo’n klein zakkie die de kassieres natuurlijk maar wat graag afrekenden. Totdat we ontdekten dat die krengen (die zakjes, niet de kassieres, red.) eens in de zoveel tijd afgeprijsd werden.

Die raken namelijk over de datum en behalve wij lijkt niemand die zakjes te kopen. Dus dan gaan ze voor de helft van de prijs weg. Een heel gedoe bij de kassa hoor, voor afprijzingen moet er dan weer ergens een sleutel vandaan getoverd worden en moppert de verkoopster bij alles wat ze doet omdat het niet gaat zoals ze wil. Mij een krakeling biet, hier met die zakjes. Met tassen volgepropt met het bruine goedje huppelen we naar huis, tijd om lekker te smikkelen. Echter, na de laatste zak hebben we het er wel voor een poosje mee gehad. Komen ze de neusgaten uit als het ware.

Maar ja, nu hebben we er best wel weer eens zin in. Bij Intratuin hebben ze deze niet meer en dat geeft niks, daar krijg ik Marc toch niet zo makkelijk naar toe weet u wel, weet u niet? (Jaja, zal zo een url plaatsen. Is ook allemaal zo verwarrend he, al die vreselijke logjes met oninteressante verhalen, ghehehe). Maar bij Hoying liepen we dus de deur sinds een paar weken weer plat. Nee niet vanwege nieuwe pannen, spul om de tafel op te leuken of receptenboeken het blijft geen kerst he daar hebben we d’n Blokkert voor, die is stúkken goedkoper. Maar ja die hebben geen krakelingen he domdomdom? Om de week keken we dus even of het al zo ver was, of we al lekker konden inslaan (=zinvol geweld). Tenminste houdbaar tot februari 2013 stond er op. Dus het was bijna zo ver.

Niet dus *laat onheilspellend muziekje horen*. Hier kan immers nooit iets normaal *draait met ogen*? Niet alleen heet de winkel ineens anders, de lichting zakjes is vervangen door exemplaren met de datum “eind mei 2013”. Kunnen we wéér langer wachten. In gedachten worden ze natuurlijk lekkerder en lekkerder. Maar goed, de aanhouder wint zeggen ze wel eens. We blijven in die winkel rondstruinen. Ondertussen denken ze daar dat wij wel héél kookgek zijn.

Enfin, ik zal u op de hoogte houden. Want zo’n onbevredigend einde van deze log is, en al helemáál zonder zakjes, behoorlijk onverteerbaar. Sterker nog….

Daar zit geen smaak nog kra(a)k(eling) aan!

Okeoke, u heeft lang genoeg gewacht. Hier komt de Intratuin-link. Maar dat had vast niet gehoeven he? U wist natuurlijk al laaaaaang waar ik het over had. *knipoogt*

Watzegjemenou?

♪ Als kind zijnde* woonde ik in een ghetto klein dorpje (ongeveer) in het midden van Limburg. Al heel vroeg had ik in de gaten dat het heel belangrijk was je verstaanbaar te maken. Waar mijn broer(tje) dit probeerde met zijn grote mond en zijn dito vuisten probeerde ik het plaatselijke dialect onder de knie in mijn hoofd te krijgen. Dit opent namelijk deuren (altijd handig als je even geen loper op zak hebt, ghehehe). Zo langzaamaan kreeg ik er handigheid in. Mijn ouders spraken dit niet thuis en zo leerde ik het op school door na te praten.

Later leerde ik Marc kunstjes kennen. Hij had precies hetzelfde en samen spraken we Limburgs. Maar toen we in Tiel gingen samenwonen verdween dit. Omdat we de hele dag ABN probeerden te praten en we niet van thuis uit al Limburgs geleerd hadden kwam het er gewoon niet meer van om thuis weer in het dialect te praten. Net alsof het niet meer bij ons hoorde.

Ook anderhalf jaar later in Eindhoven werd ik er vaak op gewezen dat ik niet van hier kwam maar van Mars door mijn “zachte g” (hahaha, alsof die Brabo’s hier een “harde g” hebben zeg *doet “tssk tssk”*). Heel langzaam maar zeker ben ik ook een van hen geworden. Qua uitspraak dan he (ik weiger te “ons” pap-en, zit náást iemand ipv langs iemand en gebreejen/gescheejen** krijg ik mijn bek niet uit lang leve het toetsenbord.).

Totdat ik een bezoekje aan het zuiden breng/vrienden of familie aan de telefoon heb. Als vanzelf gaat het over in dialect en na nog geen half uur is het net alsof ik er nooit mee gestopt ben. Wanneer ik naar huis ga reist het met me mee. Sterker nog, de eerste drie weken “zing” ik mijn woorden. Ik “Auw Mök” de hele dag door, alles is “sjiek” en leg op tafel een versjèt klaar. Vorige week vroeg de orthodontist mij, hier in de stad, waar ik vandaan kwam ze zal de Hema/V&D/Xenos vast niet bedoelen he?.

Het is me helemaal duidelijk; Al ben ik hier al bijna 22 jaar ingeschreven…

Na zo’n dagje limbabwe moet ik echt weer even inburgeren ♪.

LOGENDA:
*Fout ja. Doe ik speciaal om Mies te plagen. Ze krijgt er iets van als ze dit hoort op tv/in het eggie. Die rillingen zou ik eigenlijk eens moeten filmen hahaha.
**gebreid/gescheiden

g (kan ook G zijn) Omdat ik zo levensecht schrijf *kucht* wil ik jullie de kans geven om je hier helemaal in te kunnen leven. Voel ook even hoe dat is, zo’n prachtige “zachte g”.
Natuurlijk komt dit verschijnsel ook voor bij de “ch”maar kom op eej, ik blijf niet aan de gang natuurlijk *kijkt streng*

Auw Mök; Zit tussen OMG en tsjongejonge in.
Sjiek ; Prachtig
Versjèt; Vork

Link(e soep?)

Eens in de zoveel tijd krijg je een kans die je met beide handen moet aangrijpen en je dus het ijzer moet smeden als het heet is. Eentje waarvan je spijt krijgt als je dit niet doet.

Ik wacht nog steeds*. “Mijn” villa ook. Dat er nog iemand op zoek is naar een eigen villa of tenminste een dikke auto onder zijn/haar dito achterwerk blijkt wel op mijn log. Iemand die met dollartekens in d’n oogskes mij aanspreekt belachelijk, hoe moet je nou al die leuke logjes *kucht* lezen wanneer die dollartekens in de weg zitten?.

Nee, lieve watzegjemenou-lezers, u hoeft zich niet aangesproken te voelen. Het gaat hier om een nieuwe gast. Iemand die zijn geluk beproeft op mijn weblog. Die heeft geld geroken *snuit neus om mee te ruiken*. Sinds een poosje vertoeft deze persoon hier (verstandig uiteraard) en laat ook een reactie achter (onverstandig uiteraard. Immers, alles wat u zegt kan en ZAL tegen u gebruikt worden*). Deze persoon wil namelijk een graantje (of drie) meepikken van mijn sukses *kucht*. Had zeker iets gelezen over geld en merknamen blablabla. Hij scheen namen geregistreerd te hebben (domeinnamen, red.) en deze kon ik zonder kosten overnemen omdat hij er niks mee deed. Hahaha mooi niet he *maakt stiekem naamgrappen*. Het is niet alles goud wat er (b)linkt, nietwaar?

Het lijkt me best fijn om een eigen domeintje te hebben. Als men, het beheer hier of daar, het onzalige idee heeft de hele layout te verneu…euh.. veranderen, geld te vragen om hier te kunnen spelen of de boel verkoopt zoals bij webstreepjelog dan is het lekker dat al mijn spulletjes veilig bij elkaar staan. Zoals ik dat wil. Maaaaaar…stel dat ik het een en ander per ongeluk weggooi? Dat ik iets vreselijk verpruts? Bij wie moet ik dan klagen? Bij mezelf? Zogenaamd dan he. Bij wijze van spreken. U weet toch hoe slim ik ben *kucht*.

Ik geloof echter niet in zulke goede bedoelingen. Dat vreemden zogenaamd gratis iets zo maar weggeven zou best kunnen maar hier trap ik niet in. (K)linkklare onzin gewoon. Voordat je het weet vissen ze (f)link mijn bankrekening leeg. Of weet ik veel wat je er nog meer mee kunt uitvreten (mijn vakgebied ligt natuurlijk ergens anders he. Je kunt immers niet alles weten *poetst kalasjnikov en laat voodoopoppetje zien*.).
Daarbij, dat groepje woorden in de browser** veroorzaakt al genoeg emoties/branie/dinges….

…dat Watzegjemenou.wordpress.com is al link genoeg!

LOGENDA:
*Nee hoor. Maar om mijn collega’s om de tuin te leiden. Dat snapt u wel he? Boefje!
**Oke. Mijn fout. Dat had ik nog niet in mijn disclaimer gezet. Vergeten. Ik dacht dat dit er in stond maar dat was blijkbaar op mijn vorige log zo.
***Ja hoor, zoekt u maar even. *wijst naar boven in balk* Ik wacht wel met de uitsmijter. De dijenkletser *kucht nogmaals*.

Gefopt?

Huub Stapel

Zoals ik al eens schreef kan ik met gemak een fles allesreiniger over de datum laten lopen. Maar wat ik verzweeg is dat ik van opruimen ook geen kaas gegeten heb had (wel chocola *smakt*). Dat was vroeger goed te zien op mijn kamertje. Tenminste, als mijn mamske nog niet langs was geweest om de boel een beetje in orde te brengen.

Het was hier *wijst naar huidig verblijf* nooit een zooi zoals je wel eens in programma’s ziet maar ik ben wel eens Oost-Indisch blind Jan des Bouvrie zou eens goed achter zijn oren krabben (jeuk waarschijnlijk. Luis. Hahaha nou moet u op uw hoofd krabben he?) als ie een kijkje zou komen nemen. Zou. Want u denkt toch niet dat ik die griezel man binnenlaat? *doet “tssk tssk”*. Daarbij, er moet geleefd worden in een huis plus een opgeruimd huis is een teken van een verspild leven. Heerlijke rommel regels om me achter te kunnen verschuilen. Euh, me verscholen had.

Want het gaat steeds beter. Zeker sinds de poetsbeurt van 1 januari nee niks linkje, doe zelf ook maar eens wat. Als ik klaar ben met een bestelling gaat de strijkplank meteen weer naar zolder, m’n grapjurk hang ik niet meer over de stoel a la “Die heb ik toch weer nodig”, spullen die nog op marktplaats moeten fotografeer ik meteen en mik ze dan op zolder, niet meer bij de pakken neer gaan zitten (eerst opruimen!) en mijn tas slingert niet meer door de kamer. Om maar wat te noemen.

Dat is een wereld van verschil. Als ik hier voorheen als een gek aan de slag ging vroegen de meiden wie er op bezoek kwam. Zelf had ik niet zo’n last van de troep* maar als er iemand dreigde een bezoekje te brengen kreeg ik het op mijn heupen (of wacht, dat kwam vast van de chocola). Moest toch een beetje toonbaar zijn. Voordat ze de kinderbescherming belden omdat de kinderen op moesten groeien in zo’n rommelige omgeving. Als er iemand op de bonnefooi kwam wist ik niet hoe snel ik die persoon zo gunstig mogelijk in een bank moest werpen zonder dat die alle rommel zou zien (alsof ze voor het huis komen *schudt hoofd*). Dat is verleden tijd.

Alleen, en daar wringt nou de nog niet opgeruimde schoen, er blijft altijd het een en ander liggen. Hier dan. Bij u is dat natuurlijk allemaal netjes opgeruimd**. Zo’n knoopje dat nog aangenaaid moet worden maar steeds blijft liggen, een tegoedbon die binnenkort verloopt maar-als-je-het-opruimt-vergeet-je-‘m-vast, een armbandje waar ik nodig eens naar moet kijken maar het blijft bij kijken omdat ie kapot is en noem maar op. Omdat in de fruitmand tegenwoordig ook daadwerkelijk écht fruit te vinden is komt de verzameling op de salontafel terecht. Marc origamiet er keurige stapeltjes van op de hoek van de tafel. Eentje aan zijn kant en eentje aan de mijne/de meiden. Waarschijnlijk mikt ie er Pokon op want die meuk groeit en groeit.

Zo meteen ga ik er maar eens wat aan doen. En zorgen dat het zo blijft. Want hiervan word ik, zelfs met mijn opgeruimd karakter,

……….nou eens echt stápelgek!

N.B. U kunt ophouden met proberen het plaatje boven de log weg te klikken (zie kruisje) zodat het hier ook netjes opgeruimd uitziet. Da’s nep namelijk. Lekker puh!

*Marc wel. Hij is heel netjes. Maar het was hier vechten tegen de biertapkaai. Kinderen he *kucht*.
**Hoe zit het trouwens met de inhoud van uw handtas? Of die van uw echtgenote/zus/oma/nicht/buurvrouw? *hint*

The End

Hahaha was dat ff schrikken he, die titel? Gezien het aantal logjes van de laatste weken zou dit kunnen betekenen dat ik weer een logstop tegenaan gooi. Maar nee, integendeel *ziet bij Watzegjemenou-lezers teleurgesteld de mondhoeken omlaag gaan*. Ik heb het hier gewoon enorm naar mijn zin maar slaap nogal slecht.

Dat is eigenlijk al een half jaar zo. Om de twee uur word ik wakker en Joost mag weten waarom *whatsappt Joost*. Reuzegezellig natuurlijk, lekker tijd genoeg om een leuk logje in elkaar te flansen maar dat komt er niet van. Ik weet namelijk dat ik daar zo enthousiast van kan worden dat ik helemaaaaal niet meer in slaap kom. Enfin, ben ik normaal (hahaha Emmelinda en normaal…) gesproken in de ochtend al niet vooruit te branden, nu gaat het de hele dag op de automatische piloot. Waarschijnlijk heeft dat ook weer te maken met een tekort aan een vliegtuig/vliegbrevet/intelligentie zonlicht blablabla.

Nou is het niet zo dat ik weinig doe op loggebied, integendeel. Ik ben nou eenmaal behoorlijk tekstibitionistisch dus wil ik schrijven of wat daar voor doorgaat. Achter de coulissen wordt flink gewerkt; in mijn beheerscherm staan een paar logjes in concept. Maar daar heeft u natuurlijk geen reet niks aan…ze zijn nog niet af. Het verhaal is dan wel redelijk naar mijn zin maar ik krijg er geen einde* aan gebreid. Tuurlijk, ik ben niet kort van stof maar ik bedoel hier een draai aan het verhaal of een “lollig” eind. Maar forceren helpt niet, dat zorgt weer voor een pauze van een paar jaar. Da’s zonde.

Nou kan ik hierover wel eindeloos doorbeppen maar als u in de tussentijd nou even iets voor uzelf doet dan zorg ik voor wat extra slaap. Goed?** Dan bak ik in de tussentijd nog wat logjes die wél door de jury goedgekeurd (ik, mij en mezelf) worden. Zo komt het vast in orde. Dat zou, zeker gezien het slot van deze log,

….helemaal het einde zijn.

*En dat in Eindhoven. Ik denk dat ik maar naar Meerhoven verhuis.
**Tsja, als het niet goed is vult u maar een klachtenformuliertje in. De datum klopt inderdaad niet maar ach, ik flikker die sowieso achter de rhododendron deed er sowieso niks mee dus dat schiet toch al niet op ghehehe.